Shine the headlight, straight into my eye
Like the roadkill, I’m paralyzed
You see through my disguise
เปิดไฟหน้ามาส่องแยงตาฉันเลย
ก่อนร่างแน่นิ่งเหมือนสัตว์ชะตาขาด
เธอมองฉันออกทะลุปรุโปร่ง
At the drive-in, double feature
Pull the lever, break the fever
And say your last goodbye
ในลานฉายหนังที่ควบฉายสองเรื่อง
ดึงคันโยกให้หายป่วยไข้
แล้วเอ่ยคำบอกลาสุดท้ายซะ
(*)
Since I was born I started to decay
Now nothing ever-ever goes my way
ตัวฉันเริ่มเน่าเปื่อยตั้งแต่ลืมตาดูโลกใบนี้
แล้วตอนนี้ก็ไม่มีอะไรได้ดั่งใจฉันเลยสักนิด
One fluid gesture, like stepping back in time
Trapped in amber, petrified
And still not satisfied
เพียงหนึ่งการเคลื่อนไหว ได้พาฉันย้อนกลับวันวาน
ถูกขังในอำพัน ตัวนั้นแข็งทื่อ
ถึงอย่างไรก็ไม่พอใจสักที
Airs and social graces, elocution so divine
I’ll stick to my needle, and my favorite waste of time
Both spineless and sublime
จะมารยาท การวางตัว คำพูดคำจาแสนสง่า
ฉันขอเลือกอยู่กับเข็ม และช่วงเวลาไร้สาระสุดโปรด
ดีเลิศและไม่เสี่ยงอะไร
(*)
My Substance 